Het was januari 2019 in een land gemaakt van sneeuw en ijs. IJskristallen vormden zich aan mijn wimpers. Van mijn gezicht waren alleen mijn ogen zichtbaar, de rest zat verscholen achter een dikke sjaal en muts. De zon was nog bezig aan zijn opkomst, maar hij zou ons niet verwarmen als hij eenmaal tevoorschijn was gekomen. Slechts een paar uur per dag was de zon zichtbaar, het grootste gedeelte van de dag begaven we ons in totale duisternis.
Het was min 25 en we zijn in het noorden van Scandinavië. Zweeds Lapland en ik bevind mezelf in een hondenslee, bedolven onder dekentjes, met een camera in mijn trillende handen die telkens ongeveer dezelfde foto maken van de honden die voor onze slee rennen, in een prachtig winterwonderland. Ik besluit de camera te laten voor wat hij is, en te genieten van de rit.
Onze slee wordt getrokken door vijf honden: Bagheera, Tweety, Light, Viper en Ivy. Voor ons rijden een aantal sledes, en achter ons ook een stuk of twee. Om een voor ons onduidelijke reden, draagt Tweety kleine rode sokjes, in tegenstelling tot de andere hondjes.
De beesten hebben de tijd van hun leven, rennen als een gek en we moeten soms moeite doen om ervoor te zorgen dat ze niet te hard gaan.
Ergens halverwege de rit, verliest Tweety een sokje. Hij zal ze wel met een reden hebben gedragen, en dus besluiten we te stoppen om het sokje te pakken. We signalen naar de mensen achter ons dat we gaan stoppen, en wanneer we tot stilstand zijn gekomen, klim ik uit de slee om het sokje op te pakken. Luke, die de rem van de slee bedient, ziet dat het sokje vlakbij hem ligt, en hij kan er bijna bij. Dus hij leunt achterover, en laat per ongeluk de rem los.
De honden, die niet meer tegengehouden worden, sprinten er als een razende vandoor. Voor ik weet wat er gebeurt, sprint Luke er als een gek achteraan. Ik kijk de bestuurders van de sledes achter ons verbaasd aan, maar besluit er toch ook maar achteraan te rennen, wat nog niet zo gemakkelijk gaat met mijn dikke kleding en het pak sneeuw waar ik doorheen moet.
Inmiddels hadden de sleden voor ons, en de gids, door dat er wat mensen ontbraken en ook zij waren gestopt, waardoor onze honden met volle vaart tegen ze aan knalden. Gelukkig raakte er niemand gewond in de wirwar van honden, sledes en een onfortuinlijke Amerikaanse toerist.
De gids kijkt ons aan, schud zijn hoofd en lacht. Wanneer hij vraagt waar we het sokje hebben gelaten, realiseren we ons dat we in alle haast van wegrennende honden, het sokje achtergelaten hebben in de sneeuw...